barucki1d_thumb14 listopada 2008 roku Tadeusz Barucki, architekt, autor wielu publikacji dotyczących architektury i urbanistyki zaprezentował wykład na temat zniszczenia i powojennej odbudowy Warszawy. W czasie drugiej wojny światowej 85 procent zabudowy miasta zostało zrównane z ziemią (w trzech etapach: we wrześniu 1939, po likwidacji getta w 1943 roku i po stłumieniu powstania warszawskiego). Po zakończeniu działań wojennych przystąpiono do odbudowy stolicy. Tadeusz Barucki wyróżnił najważniejsze etapy prac: do 1949 roku obowiązywały tendencje charakterystyczne dla architektury przedwojennej, w latach 1949-1956 narzucony został styl socrealistyczny. Po 1956 roku powrócono do projektowania zgodnie z kierunkami widocznymi w światowej architekturze. Od 1960 do 1975 roku z powodu ograniczeń gospodarczych narzucanych przez Związek Radziecki budowano według standardowych projektów i przy użyciu prefabrykatów. Po 1975 roku poszukiwano skutecznych rozwiązań dostosowanych do warunków panujących w kraju ograniętym kryzysem politycznym i gospodarczym. Od 1989 roku tendencje panujące w architekturze zachodniej są przenoszone do realiów polskich.